Mosiądz jest stopem miedzi z cynkiem (od 5 do 25%)

Patyna to barwna warstwa produktów korozji. Jej barwa powierzchniowa zależy głównie od składu atmosfery, ale także od stanu powierzchni, składu stopu, klimatu, czasu działania czynników korozyjnych i lokalizacji obiektu. Obecność w powietrzu związków siarki, tlenków azotu, chlorków, pH opadów oraz wilgotność powietrza wpływa na powstawanie związków o różnym składzie, warstw nawzajem się przenikających i przetwarzających w czasie.

Wytwarzana w warunkach przemysłowych barwa może mieć charakter zarówno dekoracyjny jak i ochronny.

W przypadku mosiądzu są 2 główne metody uzyskiwania pożądanych kolorów. Bez względu na proces technologiczny, zawsze składa się z kilku etapów:

przygotowania nawierzchni,

płukania,

nakładania patyny,

płukania,

utrwalania warstwy (lakierem bezbarwnym, olejowaniem lub woskowaniem)

Wybór metody zawsze zależy od rodzaju wyrobów oraz od wielkości produkcji.

Pierwsza i najbardziej powszechna to metoda chemiczna.

Uzyskujemy barwę szarą, brązową, od złotej przez czerwono-fioletową do błękitnej, niebiesko-zieloną, zieloną, od ciemnej brunatnej do czarnej.

Barwa jest zależna od składowych roztworu oraz czasu jego nakładania.

Przy metodzie elektrochemicznej uzyskuje się kolor czarny, szary, zielony oraz żywo zielony. Nie jest to jednak popularna metoda. Poleca się ją przy masowych produkcjach ze względu na właściwości ekonomiczne.

Przed patynowaniem warto poddać mosiądz obróbce mechanicznej: szlifowaniu, polerowaniu, odtłuszczaniu – efekt patynowania będzie trwalszy oraz bardziej efektowny a powierzchnia będzie gładka oraz błyszcząca. Wymagany efekt barwienia zapewni również dwukrotne płukanie po każdej obróbce przygotowawczej.